Een plek waar je je groots maar ook klein mag voelen.

Een plek waar je je groots maar ook klein mag voelen.

Een klant van mij schreef een verhaal. Ze schreef dat ze een berg aan het beklimmen was en de hoger ze klom, de mooier het werd... het was alleen jammer dat ze de berg alleen aan het beklimmen was. Dus sprintte ze steeds weer terug naar beneden om anderen te overtuigen om mee te gaan. Maar niemand wilde luisteren en ze verklaarde haar voor gek. Vonden dat ze normaal moest doen en niet moest denken dat ze meer was dan een ander. Uiteindelijk besloot ze toch om verder te gaan. De berg had zo'n aantrekkingskracht. Zonder steun van haar naaste zette ze dus toch maar door. En toen gebeurde er iets. Onderweg klaarde de lucht en zag ze allemaal mensen. Het waren mensen die vriendelijkheid en kracht uitstraalde. Ze zagen haar aankomen en zeiden, kom er bij.

Tijdens de nieuwjaarsborrel die ik in januari voor mijn klanten organiseerde, vertelden ze dit verhaal en we voelde het allemaal. We hadden allemaal die berg beklommen. En het is niet zo dat we in een andere wereld terecht zijn gekomen. Er gebeuren precies dezelfde dingen als beneden. Maar het voelt anders.... Zonniger, zachter, speelser, makkelijker en om een reden.

Het heeft geen zin om mensen van beneden de berg op te trekken. Het voelt wel goed om mensen te omarmen die zoekende zijn en hen kennis te kunnen laten maken met een plek waar je je, in alle veiligheid, groots maar ook klein mag voelen. Waar er getwijfeld mag worden; heb ik deze waarheid aangeleerd of zelf gekozen? Waar je mag spelen met gedachten zonder ze meteen toe te eigenen. Gewoon om uit te vinden of het wel of niet klopt.

Een stukje berg dat voor iedereen bereikbaar is en waar we, zonder de rollen slachtoffer of redder aan te nemen, (er voor elkaar) zijn.