Gedichten van Lieke

Een zee van tranen

Dit gedicht ontstond na een sessie met een klant. Een geslaagde poging om haar gevoelens te verwoorden:

 

Ik ben onzeker, kwijt wie ik was.

Ik ben zonder vorm.

Maar het mag er zijn.

Er is even geen norm.

 

Mijn leven is zwaar.

Te veel om te behappen.

Waarom overkomt mij dit?

Ach, ik hoef het niet te snappen.

 

Mijn boosheid is heftig.

Mijn onzekerheid is groot.

Mijn angst is overweldigend.

Ik geef het allemaal bloot.

 

Ik kan niemand redden.

En niemand mij.

Dus geef ik mij gewonnen.

En accepteer het gekeerde tij.

 

Waar gaat het me brengen?

Ik weet het niet.

Ik voel ook geen vertrouwen.

Alleen maar verdriet.

 

Mijn tranen vormen een zee.

Ik dobber erin rond.

Honderden reddingsboeien om me heen.

Waar ik eerder mijn steun bij vond.

 

Maar nu laat ik ze liggen.

Ik wil en kan er niet meer bij.

Ik laat het nu gebeuren.

En het enige wat ik nodig heb, lieve ik, is de onvoorwaardelijke liefde van mij.

Open up to me

You might get hurt

When you open up to me

Because I dont't know

What my future feelings will be

 

Will it last forever

Will it be a fling

The only thing i'm sure of

Is this one thing

 

If you protect yourselve from future harm

And you push me away

Than we will never experience

The intense love we could feel today

 

And I recognise it

This protection from pain

It's the sickniss of the world

Which should not maintain

 

It's not something that will cure

It's something you should willing to face

And if you are to afraid

Then I will rest my case

 

Because I know

The thing that I need

Is this strong energy

That is willing to bleed

 

That is prepared to fly with me

And able to let go

That dares to share the love this deep

Untill it will glow

 

And yes, it might end

But that isn't wrong

Because the time we have

And the memories

Will let me shine, al along

Toverbal

Ik ben een toverbal met 100 kleuren. Geel is mijn onzekerheid. Groen mijn lef. Rood is de passie en blauw het besef. Paars zijn mijn oordelen, die er wel zijn maar ik liever niet heb en oranje de liefde die stroomt van vloed naar eb.

Goud is mijn waarde, die er was toen ik niet langer mijn best deed en zilver de innerlijke rust die ik daarvoor terug kreeg. De kleur grijs staat voor mijn belemmerende overtuigingen die mij beletten voor meer en zwart voor dat hele diepe intense zeer.

Er is geen kleur dat niet past, dat er niet mag zijn of negatief verrast. Het zijn juist alle kleuren bij elkaar die mij compleet maken. Die voor mij spreken en het laten smaken.

Jij bent ook zo'n rijke bal. Ik zou graag van jou proeven. Het zoete, het zoute, het bittere en het foute. De twijfel, het niet-weten, jouw krachten en alles wat men jou verweette. De spijt, het verlangen, de passie en het bange. Alles bij elkaar is niets teveel. Het vormt jou tot wie jij bent; een uniek geheel.

En als we allen dit er laten zijn. Ons niet groter maken en vooral ook niet klein. Dan komen we tot het besef dat we niet verschillen. Dat hoewel wij op een andere manier onze kleuren aan het proeven zijn, precies hetzelfde willen.

 

Jouw eigen wind waaien

Jij schikt je naar de wereld

want de wereld is groter dan jou

maar de wereld is niet geschikt

wanneer jij deze zo laten zou

 

Jij bent geen bezoeker

maar een onderdeel van het bestaan

dus wat jij te zeggen hebt

gaat de wereld verstaan

 

Is het angst

is het hoop

jij bepaalt het leven

jij bepaalt het verloop

 

Wees daarom bewust

welke wind jij waait

want wat jij toevoegt

is waar de wereld om draait

 

Jij bent mij

Wie denk jij wel niet dat je bent

Door zo te denken over mij

Jij doet net alsof je mij kent

Maar daar waar ik ben, daar kun jij niet bij

 

Jij bent nog daar

In schaamte, in schuld

In angst en gevaar

En met haat vervult

 

Zo ben ik het zout

Op al jouw wonden

Wat ik goed doe is fout

In jouw ogen een zonde

 

Maar jij bent mij

Dat deel dat het licht nog niet heeft gezien

En zo veroordeel jij

Jouzelf misschien?