Gedichten van Lieke

De waarheid gevangen in het pak

Ik kleed je uit,

Ontdoe je van je jasje, wat was hij zwaar.

Bevrijd je langzaam uit je strop, en hoor de ademteug na de lang ingehouden adem.

Dan ontknoop ik, knoop voor knoop, jouw blouse… het onthult de Blues. Wat klinkt die mooi.

Die riem, waar steeds een gaatje bij moest, of juist er af.

Jouw lichaamsformaat doet er niet toe.

We gaan verder dan het tastbare.

De waarheid die omhuld werd met dit pak, is te mooi om te beschermen.

Die waarheid is wat ik het mooiste vind aan jou, waar jij mij raakt.

Zonder mooie woorden, helemaal naakt.

Misschien wil je nu schoppen door de onmacht, echter heb ik je voeten inmiddels ook ont-schoend.

Wat de impact verzacht.

Net zoals alles zal doen, wanneer jij je overgeeft aan een grotere macht.

 

Terwijl ik je verder ontlast.

De broek, niet meer aan. Jouw regie hierdoor aangetast.

En de sokken, die normaal aan de voeten blijven, ontdoe ik ook van jouw lijve.

Ja, het klopt. Het is wat vreemd. Zonder pak, het vertrouwde omhulsel ontheemd.

Geen paniek, ik pak je niets af. Dat deed het pak. En daar ben je nu van af.

Leun maar op mij. In al je naaktheid. Ik weet wat ik doe. Ik weet wie jij bent en ik weet wat jij zoekt.

Het gaat jou vinden, nu je bent, zonder kleed, steeds verder ont-leed.

Open je ogen maar. Het is helemaal niet wat je dacht. Niets van jouw angst is echt.

En een pak, die draag jij terecht.

Maar jij bent zoveel meer. Dat pak bewijst jou alleen de eer, als ook dat meer eronder mag zitten.

Niets verborgen, niets vervreemd, alles ingesloten en niets geclaimd.

 

Na deze ont-dekking, kleed jij je opnieuw aan.

Eerst de sokken, over de voeten die weer voeling hebben met de groots- en zachtheid van moeder aard.

De intensiteit van alles mogen zijn, opnieuw geopenbaard.

Nu het aantrekken van de broek, zodat jij de wereld weer kunt gaan leiden. On(r)echt en onwaarheden bestrijden.

Geen held op sokken maar met schoenen. Want jij staat waar je voor staat, en kunt dit vanuit wijsheid, daadkracht en rust benoemen.

Jouw formaat opnieuw omvangen door de riem. Maar wat niet omvangen kan worden is de energie die jij uitstraalt en veel verder rijkt dan jouw eigen proporties.

Hoor je dat? De Blues klinkt nog steeds prachtig maar door zijn ontknoping is deze getransformeerd tot een heel ander liedje;

Hoopgevend, bemoedigend en inspirerend, klinkt het tijdens het dichtknopen van de blouse. Knoop voor knoop.

Een strikje dit keer, om de waarde van het cadeautje te benadrukken.

En vervolgens de jas. Hij zit als gegoten. Het past als een jas.

Jij mag gezien worden.

De wereld wil jou zien!

 

Meer gedichten van Lieke

Toverbal

Ik ben een toverbal met 100 kleuren. Geel is mijn onzekerheid. Groen mijn lef. Rood is de passie en blauw het besef. Paars zijn mijn oordelen, die er wel zijn maar ik liever niet heb en oranje de liefde die stroomt van vloed naar eb.

Goud is mijn waarde, die er was toen ik niet langer mijn best deed en zilver de innerlijke rust die ik daarvoor terug kreeg. De kleur grijs staat voor mijn belemmerende overtuigingen die mij beletten voor meer en zwart voor dat hele diepe intense zeer.

Er is geen kleur dat niet past, dat er niet mag zijn of negatief verrast. Het zijn juist alle kleuren bij elkaar die mij compleet maken. Die voor mij spreken en het laten smaken.

Jij bent ook zo'n rijke bal. Ik zou graag van jou proeven. Het zoete, het zoute, het bittere en het foute. De twijfel, het niet-weten, jouw krachten en alles wat men jou verweette. De spijt, het verlangen, de passie en het bange. Alles bij elkaar is niets teveel. Het vormt jou tot wie jij bent; een uniek geheel.

En als we allen dit er laten zijn. Ons niet groter maken en vooral ook niet klein. Dan komen we tot het besef dat we niet verschillen. Dat hoewel wij op een andere manier onze kleuren aan het proeven zijn, precies hetzelfde willen.

 

Een zee van tranen

Dit gedicht ontstond na een sessie met een klant. Een geslaagde poging om haar gevoelens te verwoorden:

 

Ik ben onzeker, kwijt wie ik was.

Ik ben zonder vorm.

Maar het mag er zijn.

Er is even geen norm.

 

Mijn leven is zwaar.

Te veel om te behappen.

Waarom overkomt mij dit?

Ach, ik hoef het niet te snappen.

 

Mijn boosheid is heftig.

Mijn onzekerheid is groot.

Mijn angst is overweldigend.

Ik geef het allemaal bloot.

 

Ik kan niemand redden.

En niemand mij.

Dus geef ik mij gewonnen.

En accepteer het gekeerde tij.

 

Waar gaat het me brengen?

Ik weet het niet.

Ik voel ook geen vertrouwen.

Alleen maar verdriet.

 

Mijn tranen vormen een zee.

Ik dobber erin rond.

Honderden reddingsboeien om me heen.

Waar ik eerder mijn steun bij vond.

 

Maar nu laat ik ze liggen.

Ik wil en kan er niet meer bij.

Ik laat het nu gebeuren.

En het enige wat ik nodig heb, lieve ik, is de onvoorwaardelijke liefde van mij.

Open up to me

You might get hurt

When you open up to me

Because I dont't know

What my future feelings will be

 

Will it last forever

Will it be a fling

The only thing i'm sure of

Is this one thing

 

If you protect yourselve from future harm

And you push me away

Than we will never experience

The intense love we could feel today

 

And I recognise it

This protection from pain

It's the sickniss of the world

Which should not maintain

 

It's not something that will cure

It's something you should willing to face

And if you are to afraid

Then I will rest my case

 

Because I know

The thing that I need

Is this strong energy

That is willing to bleed

 

That is prepared to fly with me

And able to let go

That dares to share the love this deep

Untill it will glow

 

And yes, it might end

But that isn't wrong

Because the time we have

And the memories

Will let me shine, al along

Jouw eigen wind waaien

Jij schikt je naar de wereld

want de wereld is groter dan jou

maar de wereld is niet geschikt

wanneer jij deze zo laten zou

 

Jij bent geen bezoeker

maar een onderdeel van het bestaan

dus wat jij te zeggen hebt

gaat de wereld verstaan

 

Is het angst

is het hoop

jij bepaalt het leven

jij bepaalt het verloop

 

Wees daarom bewust

welke wind jij waait

want wat jij toevoegt

is waar de wereld om draait

 

Jij bent mij

Wie denk jij wel niet dat je bent

Door zo te denken over mij

Jij doet net alsof je mij kent

Maar daar waar ik ben, daar kun jij niet bij

 

Jij bent nog daar

In schaamte, in schuld

In angst en gevaar

En met haat vervult

 

Zo ben ik het zout

Op al jouw wonden

Wat ik goed doe is fout

In jouw ogen een zonde

 

Maar jij bent mij

Dat deel dat het licht nog niet heeft gezien

En zo veroordeel jij

Jouzelf misschien?