Gedichten van Lieke
Na een diepgaand coachgesprek of intense zelf-ervaring schrijf ik graag van me af. Zo onstaan er gedichten die steun en woorden kunnen bieden. Bij deze een kleine collectie:
De waarheid gevangen in het pak
Ik kleed je uit,
Ontdoe je van je jasje, wat was hij zwaar.
Bevrijd je langzaam uit je strop, en hoor de ademteug na de lang ingehouden adem.
Dan ontknoop ik, knoop voor knoop, jouw blouse… het onthult de Blues. Wat klinkt die mooi.
Die riem, waar steeds een gaatje bij moest, of juist er af.
Jouw lichaamsformaat doet er niet toe.
We gaan verder dan het tastbare.
De waarheid die omhuld werd met dit pak, is te mooi om te beschermen.
Die waarheid is wat ik het mooiste vind aan jou, waar jij mij raakt.
Zonder mooie woorden, helemaal naakt.
Misschien wil je nu schoppen door de onmacht, echter heb ik je voeten inmiddels ook ont-schoend.
Wat de impact verzacht.
Net zoals alles zal doen, wanneer jij je overgeeft aan een grotere macht.
Terwijl ik je verder ontlast.
De broek, niet meer aan. Jouw regie hierdoor aangetast.
En de sokken, die normaal aan de voeten blijven, ontdoe ik ook van jouw lijve.
Ja, het klopt. Het is wat vreemd. Zonder pak, het vertrouwde omhulsel ontheemd.
Geen paniek, ik pak je niets af. Dat deed het pak. En daar ben je nu van af.
Leun maar op mij. In al je naaktheid. Ik weet wat ik doe. Ik weet wie jij bent en ik weet wat jij zoekt.
Het gaat jou vinden, nu je bent, zonder kleed, steeds verder ont-leed.
Open je ogen maar. Het is helemaal niet wat je dacht. Niets van jouw angst is echt.
En een pak, die draag jij terecht.
Maar jij bent zoveel meer. Dat pak bewijst jou alleen de eer, als ook dat meer eronder mag zitten.
Niets verborgen, niets vervreemd, alles ingesloten en niets geclaimd.
Na deze ont-dekking, kleed jij je opnieuw aan.
Eerst de sokken, over de voeten die weer voeling hebben met de groots- en zachtheid van moeder aard.
De intensiteit van alles mogen zijn, opnieuw geopenbaard.
Nu het aantrekken van de broek, zodat jij de wereld weer kunt gaan leiden. On(r)echt en onwaarheden bestrijden.
Geen held op sokken maar met schoenen. Want jij staat waar je voor staat, en kunt dit vanuit wijsheid, daadkracht en rust benoemen.
Jouw formaat opnieuw omvangen door de riem. Maar wat niet omvangen kan worden is de energie die jij uitstraalt en veel verder rijkt dan jouw eigen proporties.
Hoor je dat? De Blues klinkt nog steeds prachtig maar door zijn ontknoping is deze getransformeerd tot een heel ander liedje;
Hoopgevend, bemoedigend en inspirerend, klinkt het tijdens het dichtknopen van de blouse. Knoop voor knoop.
Een strikje dit keer, om de waarde van het cadeautje te benadrukken.
En vervolgens de jas. Hij zit als gegoten. Het past als een jas.
Jij mag gezien worden.
De wereld wil jou zien!
Meer gedichten van Lieke
Toverbal
Ik ben een toverbal met 100 kleuren. Geel is mijn onzekerheid. Groen mijn lef. Rood is de passie en blauw het besef. Paars zijn mijn oordelen, die er wel zijn maar ik liever niet heb en oranje de liefde die stroomt van vloed naar eb.
Goud is mijn waarde, die er was toen ik niet langer mijn best deed en zilver de innerlijke rust die ik daarvoor terug kreeg. De kleur grijs staat voor mijn belemmerende overtuigingen die mij beletten voor meer en zwart voor dat hele diepe intense zeer.
Er is geen kleur die niet past, die er niet mag zijn of negatief verrast. Het zijn juist alle kleuren bij elkaar die mij compleet maken. Die voor mij spreken en het laten smaken.
Jij bent ook zo'n rijke bal. Ik zou graag van jou proeven. Het zoete, het zoute, het bittere en het foute. De twijfel, het niet-weten, jouw krachten en alles wat men jou verweette. De spijt, het verlangen, de passie en het bange. Alles bij elkaar is niets teveel. Het vormt jou tot wie jij bent; een uniek geheel.
En als we allen dit er laten zijn. Ons niet groter maken en vooral ook niet klein. Dan komen we tot het besef dat we niet verschillen. Dat hoewel wij op een andere manier onze kleuren aan het proeven zijn, precies hetzelfde willen.
Een zee van tranen
Dit gedicht ontstond na een sessie met een klant. Een geslaagde poging om haar gevoelens te verwoorden:
Ik ben onzeker, kwijt wie ik was.
Ik ben zonder vorm.
Maar het mag er zijn.
Er is even geen norm.
Mijn leven is zwaar.
Te veel om te behappen.
Waarom overkomt mij dit?
Ach, ik hoef het niet te snappen.
Mijn boosheid is heftig.
Mijn onzekerheid is groot.
Mijn angst is overweldigend.
Ik geef het allemaal bloot.
Ik kan niemand redden.
En niemand mij.
Dus geef ik mij gewonnen.
En accepteer het gekeerde tij.
Waar gaat het me brengen?
Ik weet het niet.
Ik voel ook geen vertrouwen.
Alleen maar verdriet.
Mijn tranen vormen een zee.
Ik dobber erin rond.
Honderden reddingsboeien om me heen.
Waar ik eerder mijn steun bij vond.
Maar nu laat ik ze liggen.
Ik wil en kan er niet meer bij.
Ik laat het nu gebeuren.
En het enige wat ik nodig heb, lieve ik, is de onvoorwaardelijke liefde van mij.
Open up to me
You might get hurt
When you open up to me
Because I dont't know
What my future feelings will be
Will it last forever
Will it be a fling
The only thing i'm sure of
Is this one thing
If you protect yourselve from future harm
And you push me away
Than we will never experience
The intense love we could feel today
And I recognise it
This protection from pain
It's the sickniss of the world
Which should not maintain
It's not something that will cure
It's something you should willing to face
And if you are to afraid
Then I will rest my case
Because I know
The thing that I need
Is this strong energy
That is willing to bleed
That is prepared to fly with me
And able to let go
That dares to share the love this deep
Untill it will glow
And yes, it might end
But that isn't wrong
Because the time we have
And the memories
Will let me shine, al along
Jouw eigen wind waaien
Jij schikt je naar de wereld
want de wereld is groter dan jou
maar de wereld is niet geschikt
wanneer jij deze zo laten zou
Jij bent geen bezoeker
maar een onderdeel van het bestaan
dus wat jij te zeggen hebt
gaat de wereld verstaan
Is het angst
is het hoop
jij bepaalt het leven
jij bepaalt het verloop
Wees daarom bewust
welke wind jij waait
want wat jij toevoegt
is waar de wereld om draait
Jij bent mij
Wie denk jij wel niet dat je bent
Door zo te denken over mij
Jij doet net alsof je mij kent
Maar daar waar ik ben, daar kun jij niet bij
Jij bent nog daar
In schaamte, in schuld
In angst en gevaar
En met haat vervult
Zo ben ik het zout
Op al jouw wonden
Wat ik goed doe is fout
In jouw ogen een zonde
Maar jij bent mij
Dat deel dat het licht nog niet heeft gezien
En zo veroordeel jij
Jouzelf misschien?