Van vastlopen naar autonomie.

Van vastlopen naar autonomie

Waarom werk jij bij de politie?

Wanneer mij dit gevraagd werd in de tijd dat ik bij de politie werkte dan antwoorde ik vaak met: "om mensen te helpen".

Inmiddels weet ik dat mensen helpen in een persoonlijkheid zit en niet in een functie.

Veel beroepen waarin men 'mensen helpt', ligt de intentie niet meer hier op. Of je het nu hebt over hulpdiensten, financieel adviseurs, advocaten of bijvoorbeeld leerkrachten.

Ik geloof er in dat iedereen wel met deze intentie aan een bepaalde functie is begonnen. Echter, vaak (heel vaak) is deze intentie overgegaan in routine of andere belangen.

Ik spreek vaak mensen die het lef hebben om zichzelf dit af te vragen en eerlijk durven constateren dat ze verst(r)ikt zijn geraakt in iets wat ver buiten hun intentie ligt.

Waar belangen als status, zekerheid of geld de boventoon zijn gaan voeren en dit normaal en logisch is geworden.

Niemand anders stelt daar immers vragen over of doet hier moeilijk over. Dus, zo werkt het nu eenmaal.

Maar helaas, wanneer je je bewust wordt en durft toe te geven dat jouw handelen helemaal niet meer jouw kern-intentie nastreeft, dan wordt het lastig om nog een stap te zetten op die manier.

Het zijn dan vaak ook de oprechte, pure en zelfreflecterende mensen die vastlopen binnen instanties en bedrijven.

Vastlopers die 2 dingen kunnen doen:

Gefrustreerd mee blijven draaien of in alle onzekerheid en kwetsbaarheid een andere weg inslaan en de ware intentie weer gaan uiten.

Zo'n weg betekent niet meer of minder dan de weg naar autonomie. Of je nu in dezelfde omgeving blijft of hierin verandert, zolang je maar zuiver blijft aan jouw intenties.

Dát is wat Positieve Desintegratie is.